เราวาง แต่ท่านไม่วาง

นิทานเซน เราวาง แต่ท่านไม่วาง

ผมได้มีโอกาสเสวนากับรุ่นพี่คนหนึ่ง ท่านได้กรุณาเล่านิทานของเซนให้ฟัง

เรื่องมันมีอยู่ว่า

มีพระธุดงค์สองรูปเดินมาด้วยกัน เดินมาถึงห้วยน้ำใหญ่ เห็นหญิงสาวอยู่ผู้หนึ่ง ซึ่งเป็นสาวพิการ ไม่สามารถข้ามลำห้วยได้ แต่ว่าสตรีพิการผู้นั้นต้องข้ามลำห้วยกลับไปบ้านให้ได้ เพราะเรือนั้นไม่มีแล้ว จึงเกิดเหตุขึ้น

พระรูปแรก : เดี๋ยวเราอุ้มสตรีผู้นี้ข้ามลำน้ำหน่อยเถิด

พระรูปที่สอง : จะดีหรือท่านแตะเนื้อต้องตัวสตรีนั้นอาบัติ

พระรูปแรกไม่สนใจอุ้มสตรีพิการนางนั้นข้ามห้วยหนองมาได้ เมื่อมาถึงริมฝั่ง สตรีพิการนางนั้นจึงกล่าวว่า

“มิเป็นไรดอกพระคุณเจ้า ข้าเจ้าสมารถเดินทางบนผืนดินได้ ส่งข้าแค่เพียงนี้ สาธุการแด่ตถาคตด้วยเถิด”

เมื่อวางหญิงชรานางนั้นลง แล้วพระธุดงค์ทั้งสองเดินต่อไปอีกกว่า 10เส้น

ในที่สุด พระธุดงค์รูปที่สองก็ ถามด้วยความในใจที่อัดอั้นมานานว่า

“เหตุใดพระรูปนี้ถึงได้ต้องทำอาบัติ แตะเนื้อต้องตัวสตรี นี่มันเจตนามิใช่หรือ”

พระธุดงค์รูปแรก ท่านว่า

“เราน่ะวางสตรีผู้นั้นตั้งแต่นานมาแล้ว เหตุใดท่านยังถือตามมาด้วยเล่า ปล่อยวางเถิดแล้วจักสบาย”